Opiekuńczość

Przed Wami czwarty rozdział opowieści o Roxane. Nie powiem, cieszę się z ilości wejść! Dziękuję Wam za nie. <3 ( Tak na marginesie to większość jest napisana z punktu widzenia trzeciej osoby, tak samo, jak rozdział pierwszy.)
Po pięciu komentarzach nowy rozdział, po staremu! ;D

Caroline odwróciła się przodem do brata. Była wściekła, nie tylko o jego nadopiekuńczość... ale głównie właśnie o to chodziło. Christopher obchodził się z nią jak z jajkiem z porcelany. A dziewczyna miała tego dość.

- Co ty sobie wyobrażałaś? – Chris przybrał groźny wyraz twarzy. Przeczesał szybko dłonią swoje czarne włosy. – Mogłaś umrzeć. To Czarny Anioł!

Dziewczyna powoli zdjęła z siebie skórzaną kurtkę, ukazując jasną skórę swoich ramion. Jednocześnie spojrzała Chrisowi w oczy.

- Widzisz jakieś ślady zadrapań, ran lub krwi? Bo ja nie.

Chris przymknął oczy i potarł skronie. Carly od zawsze twierdziła, że to go postarza. Lecz nigdy nie powiedziała tego na głos.

- Gdybym nie przyszedł to nic nie wiadomo.

- Zabiłbyś córkę Vernów, żeby mnie uratować? – Dziewczyna wiedziała, że jej brat przeżywa chwile wahania. Nie dość, że prawdopodobnie nigdy w życiu nikogo zabije, a nawet nie skrzywdzi, to jeszcze jest sprawa nazwiska... Około stu lat temu jeden z Vernów praktycznie przypadkowo ocalił ich przodka. Zawarli przysięgę krwi, że nigdy nie zabiją siebie nawzajem. To wciąż obowiązuje.

- Gdyby to było konieczne.

Caroline nie zdziwiła jego mina, gdy to mówił. Wiedziała, że może i zrobiłby dla niej wiele rzeczy, ale na pewno nie to.

Nagle zauważyła jakiś błysk na ziemi. Nie zwracając na kolejne protesty ze strony brata podeszła i uklękła. Był to mały, złoty łańcuszek z zawieszką w kształcie motyla zbudowanego z cieniutkiej, brylantowej siateczki. Dziewczyna szybko stwierdziła, że Christopher musiał go przez przypadek zerwać z szyi Roxane.

- Teraz muszę jej to oddać – powiedziała i włożyła go do kieszonki.

- Nie ma mowy. Nie pójdziesz tam. Nie sama.

- Chris...

- Nie ma żadnych jęków, Caroline. Jesteś moją siostrą i jesteś dla mnie ważna – chłopak złapał ją za nadgarstek i zaczął ciągnąć w stronę domu.

- Puść mnie! Ja nie jestem Samanthą!

W jednej chwili Chris spełnił jej prośbę, nie patrząc w oczy. Dziewczyna zrozumiała, że go zraniła. Nie powinna była poruszać tematu swojej najstarszej siostry, ponieważ od jej śmierci to temat tabu.

Sammy miała dziesięć lat, kiedy wilkołak dopadł ją w lesie i rozszarpał jej małe ciało. Chris był o rok młodszy i miał wtedy iść z nią. Został pod pretekstem zajęcia się Caroline, mającej osiem lat. Nigdy sobie tego nie wybaczył, a za jej śmierć obwiniał właśnie siebie. Za to, że wybrał Carly, a Sam odeszła.

- Przepraszam – wyszeptała dziewczyna.

- Nie szkodzi. Wiem, że nie chciałaś – brat przytulił ją.

Znów jednak jego twarzy była zakryta maską, której Caroline tak nienawidziła. Udawał posąg, właśnie tak, skamieniały i stary posąg. Ukrywał siebie, swoje uczucia.

Biegłam prosto do Los Angeles, nawet nie oglądałam się za siebie. W głowie buzowała mi krew. Wampir - no, może nie do końca, ale przecież niedługo nim będzie – mnie zaatakował. Groził mi.

Wbiegłam do domu, nie zwracając uwagi na prośbę matki, żebym do niej przyszła. Wpadłam po prostu do swojego pokoju, zamknęłam drzwi na klucz i usiadłam na podłodze. Serce waliło mi jak oszalałe. Przed oczami miałam tylko twarz tego chłopaka, te zielone oczy i aksamitne czarne włosy...

Potrząsnęłam głową, stwierdzając, że oto uroczyście zwariowałam. Nie mogłam myśleć o niebezpieczeństwie, skoro wciąż czułam na sobie jego chłodny dotyk. Co się ze mną działo? Sama nie mam pojęcia.

- Roxane, Swettla przyszła z nową przymiarką – zawołała mama. – Zejdź do nas!

Wzięłam jeszcze kilka uspokajających wdechów i otworzyłam drzwi.