Brett

Przepraszam, przepraszam. Miałam gości, internet nie chciał chodzi i w ogóle, naprawdę, nie zmyślam.
Dobra, po siedmiu komentarzach nowa notka, ale i tak we wtorek dodam jakiś bonus.
Podkład do notki: Fireflight - Unbreakable

- Cholera jasna! – Wrzasnęłam, kiedy zbyt zamaszystym ruchem dłoni strąciłam na podłogę kubek z herbatą, którą Maria, nasza gosposia, miała zanieść mojej mamie.

- Wyrażaj się inaczej – odruchowo powiedział mój tata, nawet nie patrząc na mnie znad swojej gazety. – Prawdziwa księżniczka hamuje swoją złość i używa poprawnego słownictwa.

- Aha, czyli po prostu muszę mówić odpowiednie rzeczy, żeby zachowanie zostało mi wybaczone? – Rzuciłam sceptycznie, drugą ręką wyrywając ojcu gazetę, którą przy okazji podarłam na pół.

- Co cię dzisiaj napadło? – Zmartwiła się Maria.

Co? Trzęsły mi się ręce, miałam sucho w ustach, a w brzuchu jakieś dziwne uczucie, to się stało. A dlaczego? Bo bałam się, że zza rogu zaraz wyjdzie Rada i zetną mi głowę za to, co wyrabiam.

- Roxane! Masz się w tej chwili uspokoić, iść do pokoju i ubrać się w miarę normalnie i nie, nie interesują mnie twoje wymówki – jak zwykle do akcji wkroczyła matka. – Natychmiast!

Rzuciłam resztki papieru do kosza i z wzrokiem wycelowanym w sufit poszłam do swojego pokoju. Płakać mi się chciało. Nie wiedziałam, co oznacza mój sen, nic nie wiedziałam i to mnie przerażało.

Na trzęsących się nogach podeszłam do toaletki i usiadłam przed lustrem. Zaczęłam powoli zaplatać włosy w francuski warkocz z boku głowy. Byleby spokojnie, powtarzałam sobie w myślach.

- Mamy gości, zejdź – w drzwiach na dokładnie pięć sekund pojawił się ojciec, pewnie zeszedł otworzyć drzwi.

Szybko wrzuciłam na siebie zieloną sukienkę z rękawami do łokcia i z niezadowoleniem przejrzałam się w lustrze, bezskutecznie próbując w ciągu minuty powiększyć swoje atuty, co oczywiście nie przyniosło żadnego skutku.

- Jest na górze, zaraz zejdzie – rozległ się głos matki na dole. Oho, to teraz znów o mnie mowa?

Jeszcze raz narcystycznie obróciłam się przed lustrem i skierowałam się w stronę drzwi. Szybko otworzyłam je i wpadłam na kogoś.

A konkretnie przystojnego, brązowowłosego, piwnookiego Bretta Catona, który zapewnie przyszedł razem z rodzicami z wizytą.

Przyjaźniłam się z nim od dziecka, doskonale pamiętałam, jak byłam w nim zakochana. Poza tym, to pierwszy chłopak z którym się całowałam, choć oczywiście nikt oprócz nas tego nie wie.

- Ostrożnie, zanim nas zabijesz! – Roześmiał się zaraźliwie, przytulając mnie na powitanie.

Objęłam go ramionami, gotowa trwać w tej pozie przez najbliższe godziny.

- Też się stęskniłem przez te dwa miesiące – powiedział, całując mnie w policzek.

Brett wyjechał z rodzicami, ponieważ chcieli, żeby poznał świat. Czułam się samotna, nieszczęśliwa, ale teraz, gdy już go widziałam i miałam przy sobie, z głowy wyleciały mi wampiry.

- Chodźmy na plażę na granicy miast – zaproponowałam. – Niech rodzice sobie w spokoju pograją w pokera czy w co tam oni grają, a my przecież mamy tyle do nadrobienia.

Uśmiechnął się jeszcze raz i złapał mnie za rękę.

Rok temu robiłam rodzicom awanturę: dlaczego John ma być moim mężem, skoro między Brettem a mną tak dobrze się zawsze układa? Nigdy nie doczekałam się odpowiedzi.

Słońce miło przygrzewało, co stwierdziłam, kiedy po pięciu minutach od wyjścia z domu moje plecy były tak gorące, że można by na nich usmażyć jajecznicę.

Zdjęliśmy buty i zaczęliśmy spacerować. Wokół przebiegały roześmiane dzieci.

- Przepraszam, że mnie wczoraj nie było – zaczął.

Hm, po tym, co się wczoraj wydarzyło, dziękuję bogini, że go tam nie było.

- Nie szkodzi – stanęłam mu na drodze, chcąc, żeby spojrzał mi w oczy.

Delikatnie dotknął dłonią mojego policzka.

- Roxane, ja... – szepnął, stykając się swoim czołem z moim. Pocałuj mnie, idioto, myślałam przez cały czas jak modlitwę.

- Roxane! – Ktoś przerwał nam tę romantyczną sielankę.

Niechętnie odwróciłam się. Przede mną stała Caroline Fireheart.

- Musimy porozmawiać. – Zdjęła okulary przeciwsłoneczne. – Pożycz mi na chwilę swoją dziewczynę, pocałujesz ją, jak wróci, jasne? Dziękuję – uśmiechnęła się i obróciła na pięcie, najwyraźniej żebym poszła za nią.

- Zaraz wrócę – westchnęłam i stanęłam na palcach, żeby pocałować go. Jak zawsze była to niesamowita słodycz, coś nie z tego świata.

- Będę czekał, ale pamiętaj, że nie jestem zbyt cierpliwy – szepnął mi do ucha, a ja ruszyłam za czerwonowłosą wampirką.